*68* JA + BIEGANIE

pełnoziarniste razowe placki z kiwi, nutellą i skórką pomarańczową

wholemeal pancakes with kiwi,, nutella and orange peel

Bieganie, to ten sport, który kręcił mnie od dłuższego czasu, ale którym zajęłam się na poważnie dopiero od jakiegoś półtora(?) roku. Ciężko mi sobie teraz dokładnie przypomnieć, kiedy zaczęłam prawdziwe treningi, bo endomondo prowadzę dopiero od sierpnia i te wyniki, które tam się znajdują są bardzo przekłamane, bo dopiero oswajałam się z tą stroną, dopiero od wakacji zaczęłam też „na oko” (bardzo na oko) mierzyć dystanse i układać w głowie swoje własne, amatorskie plany treningowe, to wtedy też zechciałam po raz pierwszy pokonywać coraz dłuższe dystanse. Biegałam w zwykłych adidasach  i producent na pewno nie miał w zamiarze przeznaczyć je jako obuwie do biegania, ba, nawet do jakiegokolwiek sportu. Fajne  były, ale do chodzenia. Przez nie prawdopodobnie nabawiłam się kilku biegowych urazów. Mianowicie, za szybko połknęłam biegowego bakcyla, za szybko chciałam więcej. Po pierwszych kilku moich życiowych  dziesiątkach musiałam zrezygnować na jakiś czas z biegania, przez bolące i spuchnięte kolano i rehabilitować się na rowerze. Tęskniłam bardzo, więc kiedy wreszcie na nawo wyruszyłam na podbój polnych dróg (tak, tak, wciąż w nieszczęsnych adidasach) kolano odezwało się znów.  Stwierdziłam wtedy, że nie ma co się oszukiwać, potrzebne są nowe buty, trochę cierpliwości, a przede wszystkim trzeba uciszyć zbolałą ambicję.

Kupiłam swoje pierwsze Reeboki i znów stałam się panią własnego losu. Od razu poczułam różnicę. Kamienie nie wwiercały mi się w podeszwy, stopa nie ważyła Bóg wie ile, bo jeden but ważył zaledwie 250g ;)  Cieszyłam się jak dziecko  i jak dziecko, na nowo odkrywałam siebie, nowe dróżki, leśne szlaki. Zakochałam się w tym miłością beztroską, cierpliwą, trochę bolesną i trudną. Przeglądałam sportowe gazety, czytałam artykuły w Internecie,  wrzucałam na wysłużoną MP3-jkę coraz to nowe „biegowe utwory”. I tak trwa to do dziś.

Jak radziłam/radzę sobie z kontuzjami, urazami, bólami? Kontuzji jako takich poważnych na szczęście nie doświadczyłam i mam nadzieję, że ominie mnie ten częsty przypadek sportowców. Co do urazów to po prostu leczę je konsultując się z własnym organizmem oraz osobami bardziej doświadczonymi ode mnie. Przede wszystkim przerywam treningi. Nic na siłę. Ambicja boli i niejednokrotnie przychodzi mi to z trudem, ale wiem, że zadziała to na moją korzyść. Mam wrodzone płaskostopie, ale z tego tytułu nie mam za dużych powodów do narzekania, z czego cieszę się niezmiernie.  Moją zmorą są za to kolana.  Bolą. Często i czasami nawet delikatne stuknięcie czymś twardym wywołuje grymas na twarzy. Podczas  biegu jako tako nie odczuwam tego dyskomfortu, niemniej, podczas  po-biegowego rozciągania i innych już tak. Nie pomaga już nawet kilkudniowa regeneracja, okłady lodem  i natryski na przemian zimną i gorącą wodą podczas prysznica. Maści też na dłuższą metę nie sprawdzają się. Dobre są na tydzień, dwa, potem nie chcą już współpracować.  Fajnie tak, jak  nic nie boli, fajnie by więc było, gdyby przestało ;)

Moje rekordy, to, już na prośbę, w domyśle nie miałam zamiaru się chwalić, ale skoro była sugestia – jest odzew. 

1 km	3:25 min
5 km	17:07 min
10 km	34:15 min
21 km (półmaraton)	1h 46 min
28,04 km (mój najdłuższy dystans do tej pory)	2h 45 min

Moje treningi to, teraz zimą, przebieżka 12 – 15 km po mieście, wieczorem, przy lampach, ze słuchawkami na uszach. Nie, nie boję się. Biegam po bardzo małym mieście, najczęściej wśród budynków, domów i osiedli, czyli tam, gdzie ludzie, którzy patrzą na mnie z niedowierzaniem w oczach. Mam plan treningowy, przygotowujący do półmaratonu, gdzie treningi są 4 razy w tygodniu, z narastającym kilometrażem. Prawdopodobnie wrzucę go kiedyś na blog, ale gdyby ktoś był teraz bardzo zainteresowany – kierują na drogę  mejlową (adres po prawej stronie bloga przy „O mnie”).

Zimą rozciągam się w domu, wychodzą na dwór, kiedy tętno już podskoczy mi na tyle, że nie będzie za dużego szoku termicznego na zewnątrz i organizm nie będzie skupiał się na podniesieniu ciepłoty ciała, ale już na bieganiu. Po bieganiu – obowiązkowo, przynajmniej kilkuminutowe (najlepiej takie 15) rozciąganie. Nie wolno zapominać o ramionach, szyi, kręgosłupie. One też wbrew pozorom, podczas biegu wykonują ciężką pracę i im też należy się chwila uwagi.

Latem lubię biegać przy wschodzącym albo zachodzącym słońcu w okularach przeciwsłonecznych na nosie, chłodzić zmęczone stopy w rosie i wracać do domu na boso, z butami w ręku ;) 

Moje ulubione trasy to te nieasfaltowe, te ciche, zapomniane, te po lesie, w towarzystwie trelu ptaków, te z psem u nogi, te wiosenno-letnie, jesienne z kolorowymi liśćmi, te zimowe już mniej. Z tego względu dużo u mnie podbiegów, zmiennego terenu. Podczas biegu można tyle zwiedzić. Tyle różnorodności zobaczyć, pomyśleć, zainspirować się, pobyć tylko ze sobą, roześmiać się głośno. I przed, i po, i w trakcie. Można być sobą, w biegowych butach, krótkich spodenkach, ze słuchawkami na uszach. Można się tak zatracić i tak zakochać, że chce się tej miłości więcej, i więcej, w każdy dostępny sposób. 

A tak poza tym to RUN FOR HAPPINESS ;)