*335* 24 km

orzechowa szarlotka: płatki owsiane, pieczone jabłko, nerkowce, cynamon, mleko (zmiksowane)

Dawno nie biegałam tylu km! Od maratonu to moje najdłuższe wybieganie. Wczoraj straszna pogoda była, deszcz naprzemiennie ze śniegiem sypał. Myślę sobie - no, Sylwia, Kabacki jest dzisiaj twój, daj tam czadu, dziewczyno! Oczywiście myślałam sobie tak, jak jeszcze w domu siedziałam i wszystko przez szybę mnie dotyczyło. Ale, że w sobotę sobie pofolgowałam, odpuściłam i w ogóle, to w niedzielę trzeba ładnie pobiec, coby nie było, że słaba jestem, a przecież ja lubię sobie tak daleko, nudno i wolno człapać. No ba.
Sponiewierał mnie ten dystans wczoraj, oj tak. Zaczęło się ładnie, ale przy 16km miałam kryzys mocy. Leciałam na rezerwach energii, totalnie pusty bak, te treningi w tygodniu dopiero wczoraj pokazały, jak bardzo dały  mi w kość. Okostne były cicho, ale zakwasy w udach powodowały, że z każdym kolejnym kilometrem miałam wrażenie, że ktoś mi przyczepia do nóg 10 kg. Jedna część mnie chce już skończyć bieg, zejść natychmiast z trasy, jechać do domu, zakopać się w koc i nie wychodzić do wiosny. Druga jednak część, ta ambitna mówi "Sylwia, nie świruj, tyle już pobiegłaś, no proszę cię. Zresztą - wszyscy wiedzą, że masz taki dystans do zrobienia, nie bądź głupia, potem będziesz umierać, gnaj!". Posłuchałam tej ambitnej, dobrze zrobiłam, no, może z tym gnaniem to przesadziła, bo tak sobie truchtałam niezamęczająco. Playlista to mi się tysiąc razy przewinęła, jakaś nowa muzyka potrzebna, a może na takie dystanse jakieś audiobooka sobie zarzucę. Zobaczy się, bo dla mnie ta forma książki jest nie do przyjęcia, aleale.
Dzisiaj sobie aplikuję umieralnię. To znaczy, że leżę i się byczę. No, w przypływie mocy (mhm, jasne, przypływ mocy przy umieraniu) trzasnę jogę, coby mięśnie trochę odciążyć. No bo w końcu od wtorku znowu lecę z moim cudownie wykańczającym każdą komórkę w ciele treningiem.