*267* bez śniadania. co u mnie?

Dzisiaj wyjątkowy post - wyjątkowy, bo jeszcze bez zdjęcia śniadania nie było. Mimo wszystko zwykły, bo stricte informacyjny.
Myślę, że należy się kilka słów wyjaśnienia, czemu mnie tu nie ma od soboty ze śniadaniami - otóż aparat pożyczyłam siostrze, która wyjechała na dwa tygodnie do Portugalii, a nie chcę Was zamęczać zdjęciami ze smartfona, jakiejkolwiek lepszej, czy gorszej jakości by one nie były. 
Dużo się dzieje. Śniadania są banalnie proste, nieskomplikowane. Nie macie czego żałować, niczego odkrywczego nie zrobiłam - owsianki przeplatają się z jajecznicami, a dzisiaj oddałam cześć prostocie i wymieszałam jogurt bałkański z bananem i orzechami. 
W niedzielę biegłam półmaraton. Kameralna impreza biegowa, ekstremalnie wykańczająca trasa - takich podbiegów, to ja jeszcze nie robiłam - wykończyły mnie zarówno psychcznie, jak i fizycznie. Życiówki nie udało się zrobić, ale wszystko przede mną. 
Generalnie nie mam na nic czasu, staram się ogarnąć zbiżającą się wielkimi krokami przeprowadzkę, mój pokój to jedno wielkie pobojowisko - sterty ubrań, walizek, kartonów. No tak, rok akademicki zbliża się wielkimi krokami, a ja nie chcę czekać ze wszystkim do ostatniego tygodnia wakacji. Mimo wszystko od pewnego czasu, a dokładniej od początku tego tygodnia, kiedy wszystko staje się coraz bardziej bliskie, relane, wręcz namacalne, rodzi się we mnie coś na kształt tęsknoty i radosnego wyczekiwania. Wiem, że nie będzie łatwo. Że czeka mnie dużo. Taka już chyba jestem, że ciągnie mnie do nieznanego.

Ze śniadaniami wracam pod koniec września. Pewnie już w nowej kuchni. Przy nowym stole.